شناسایی و اولویت‌بندی عارضه‌های کانون‌های ارزیابی و توسعه در ایران

کانون‌های ارزیابی، ابزاری مهم و مؤثر برای انتخاب و ارتقای سرمایه‌های انسانی سازمان، تشخیص نقاط قوت و ضعف ارزیابی‌شوندگان و توسعۀ شایستگی‌های آنها محسوب می‌شوند. به‌رغم مزایای استفاده از کانون‌های ارزیابی، فرایند استفاده از این کانون‌ها دچار عارضه‌هایی است. در این مقاله، نتایج شناسایی و اولویت‌بندی عارضه‌های کانون‌های ارزیابی و توسعه در راستای کمک به سازمان‌ها در جهت استفاده بهینه از کانون‌های ارزیابی و نیل به رویکرد شایسته‌سالاری در سازمان‌ها، با استفاده از روش دلفی ارائه شده است. ابتدا از طریق مرور ادبیات و مصاحبه با خبرگان، 42 عارضه‌، شناسایی و در ادامۀ پژوهش، اعضای پانل دلفی، سایر عارضه‌ها را شناسایی و سپس آنها را اولویت‌بندی کردند. از مجموع 50 عارضۀ شناسایی‌شده، 15 عارضۀ اولیه که از نظر اعضای پانل دلفی، مهم‌تر تشخیص داده شده بود، به‌عنوان نتایج دلفی و یافته‌های پژوهش انتخاب شد. در این میان 11 عارضه از طریق مصاحبه با خبرگان و 4 عارضه از سوی اعضای پانل دلفی ارائه شده‌اند. عدم حمایت مدیر ارشد، بومی‌نبودن مدل شایستگی، عدم توجه به هدف کانون ارزیابی و مد تلقی‌شدن آن، عملی‌نشدن نتایج کانون جهت ارائه برنامۀ توسعۀ فردی و منحصربه‌فرد نبودن مدل شایستگی در سطح مشاغل به‌عنوان 5 عارضۀ مهم کانون‌‌های ارزیابی و توسعه، شناسایی شدند.